2017-01-21

Malnova Ĉefgardejo - centra placo kaj deirpunkto en Frankfurto


Malnova Ĉefgardejo (Alte Hauptwache) -
Centra placo kaj deirpunkto de Frankfurto
La placo de la malnova ĉefgardejo estas la centro de  Frankfurto kaj sub la placo kruciĝas ĉiuj gravaj transportlinioj  de la urbo.  Ĉi-tie Frankfurtanoj kaj loĝantoj de la regiono Rejno-Majno renkontiĝas por iri en la apuda piediranta zono "Zeil" kun ĝiaj okulfrapaj grandmagazenoj kaj verdaj platanarboj - aŭ simple por pasigi la tempon en unu el la multnombraj kafejoj, kineoj kaj magazenoj en ambaŭ flankoj de la Zeilstrato.
Kiam vi ĉirkaŭrigardas la placon vi unue vidas la granda preĝejo Katharinenkirche dekstren kaj la grandmagazeno Kaŭfhof maldekstren de la Zeilstrato, la kompare malgranda konstruaĵo de la ĉefgardejo troviĝas en la malantaŭa parto de la placo apud la Katherinenkirche tra la strato "Grosse Eschenheimer Strasse", kiu videble tranĉas la placon en du partojn, sed kiu ekde la jaro 2009 estas barita por motora trafiko.
La gardejo estas barokstila konstruaĵo el la 17a jarcento kaj estis gardejo kaj maliberejo. En ĝia funkcio kiel gardejo ĝi estis la primera atakpunkto  de la revolucianoj kiuj la 3-an de Aprilo 1833 atakis kaj okupiĝis la urbajn gardejojn kun la celo meti signalon por tut-germanan nacian kaj demokratian revolucion. Sed ilia plano estis jam antaŭe perfidita kaj mankis la subteno de la loĝantaro - por tio la plano malsukcesis.  Jam en la jaro 1728 oni devis rekonstrui la origina ĉefgardejo pro kaduko. Post tio la ĉefgardejo nun estis unuetaĝa rektangula konstruo kun kolonoj kiuj formigas ampleksajn arkadojn kaj la larĝa flanko montras  skulptitan frontonon kun la urboinsignoj. Malantaŭ la tegmentofenestroj estis la ĉeloj por malgravaj deliktuloj, la gravajn krimulojn oni malfermis en ĉeloj en la volbita keletaĝo. En la placo antaŭ la ĉefgardejo ankoraŭ estis la tiama ekzekutejo kaj la pilorio-kolono, kie oni katenis deliktuloj. Pro tio la pilorio-kolono ankaŭ estas nomita "kolono de malhonoro". Ĉi-tie la juristo Johann Ŭolfgang Goethe vidis la ekzekuto de la infanmurdistino Susanne Brand, kaj estas konata ke Goethe ŝin prenis kiel ekzempleron por la romanfiguro Gretŝen en la fama romano Faŭsto.
En la militjaro 1944 la ĉefgardejo estis detruita de fajro kaj denove rekonstruita en la jaro 1953, nun iom da metroj for de la originala loko pro la konstruo de la metroo.
En la malnova ĉefgardejo hodiaŭ troviĝas bona kafejo kun restoracio kie oni povas gustumi tipajn frankfurtajn pladojn. Dorse de la ĉefgardejo antaŭe estis la Schiller-placo, sed  nuntempe ĉi-tie estas la eniro al la subtera pasaĝo kaj al la metroo kaj S-Bahn linioj. En la pasaĝo oni trovas etajn vendejojn, rapid-manĝejojn, publikan necesejon kaj bileto-vendejojn por publika transporto kaj por mendi biletojn pro lokaj eventoj aŭ aranĝoj. Ĉi-tie ankaŭ estas situita la infanmuzeo kie infanoj povas ludi kaj samtempe lerni  iom pri la historio kaj kulturo de Frankfurt. 
Ni nun ree turnas  orienten kaj  rigardas denove la  Katharinen-Kirche, kiu estas la protestanta ĉef-preĝejo de Frankfurto meze de la urbocentro.  La baroka konstruaĵo el la 17-a jarcento estas ununava halopreĝejo konstruita el kalkaĵita splitstonoj. Diversaj partoj estas konstruita el la regiontipa ruĝa grejsostono. La areo de la Katharinenkirche situis antaŭ la Bockenheimer pordego ĉe la antaŭa urbomuro, kiu separis la malnova urbo de la "nova urbo" konstruita en la jaro 1333. Por tio la preĝejo ne havas tipan belan okzidentan portalon kaj  la ĉefa enirportalo situas en la norda flanko.  La nomo Katharinen-Kirche originas de la monaĥineo  por nobelaj virgulinoj kiu estis fondita 1354 honore al la "Sankta Katharina" kaj kiu estis konstruita  apud fondaĵo de malsanulejo por malsanaj kaj malriĉaj homoj el la jaro 1343.
La monaĥineo kaj la malsanulejo posedis du malgrandajn kapelojn direkte apude. Ekde 1533 la urbo fariĝis luther-konfesa kaj la unua evangelika prediko okazis la 9-an de marzo jam 1522 en la Katharinen-kapelo.  Post 4 jarojn la lastajn monaĥinojn forlasis la lokon kaj la evangela komunumo komencis uzi ambaŭ kapelojn. en la jaro 1542 la urbokonsilo ŝangiĝis la statuso de la monaĥinejojn en urbaj institucioj por prizorgendaj virinoj de lutherana konfesio. Ekde 1590 la urbokonsilio kunmetis la du kapelojn kaj alikonstruis ĝin.  Sed baldaŭ la konstruaĵo estis tro malgranda por la kreskanta komunumo kaj en la jaro 1678 komencis la malkonstruo kaj rekonstruo de  nova preĝejo, kiu estis plenumita post nur tri jarojn.
Dum la milito la preĝejo estis destruita per bombatako  kaj forbruliĝis  1944 kune kun la baroka interio, nur bildciklo kaj kalkaj epitafoj survivis la milittempon.
Post la milito la preĝejo estis rekonstruita en la jaroj 1950 ĝis 1954 en moderna stilo. Interne vi povas malstreĉi kaj ĝoji la kvieton aŭ eble povas audi orgenomuzikon de la 1990 konstruita Rieger orgeno, kiu estas instrumento tre bone adaptita al la akustiko kaj por tio estas la pli favorita kaj plejludita orgeno en Frankfurto.
Vidalvide de la Katharinenkirche situas la grandmagazeno Kaŭfhof kaj de la tegmentoteraso vi havas belan ĉirkaŭvidon al la bankokvartalo kun ties altaj ĉielskrapantoj, la vizito indas precipe dum krepusko aŭ nokten pro la miriadoj da lumoj. Ankaŭ indas piediri de la ĉefgardejo okzidenten, preter la borso al la opera placo. Tie troviĝas la bela nova opera konstruaĵo kaj la impona "Lucae" puto kun ties 5 metrojn diametra granita pelvo kaj kun bele lumigita akvo-fontano.
La Zeilo aŭ "Die Zeil"
En la frumediavala tempo la areo de  la hodiaŭa strato "Zeil"  trapasis laŭlonge de la estinta urbomuro kiu estis konstruita en la 12-a jarcento.  Kune kun sekan foson ĝi formiĝis la ekstrema urbolimo. En ĝia norda parto ekzistis du pordegoj tra kio oni povis eniri la mediavala urbo: La Katharinen pordego  inter la stratoj Holzgraben kaj Hirschgraben kaj la Bornheimer pordego en la pli norda parto. Sur la kampo ekster la muro inter la du pordegoj okazis la brutoforio kaj okcidente de la Katharinenpforte  la ĉevalforio aŭ Rossmarkt. La malnova vorto "Ross" signifas ĉevalo kaj la nomo "Rossmarkt" konserviĝis ĝis hodiaŭ - la Rossmarktstrato komencas en suda direkto de la ĉefgardeja placo.
Kun la dua ekspansio de la urbo en la jaro 1333 la urbo grandiĝis triope kaj ekde 1343 nova urbomuro estis konstruata. Inter la malnova kaj la nova muro ekestis novaj konstruaĵoj kun grandaj kortoj kaj ĝardenoj por agrikultura uzo. Ekde tiam ankaŭ la kampo de la bruto- kaj ĉevalforio estis parto de la urbo kaj inter la du romanikaj pordegoj ekestis nun strato kiu tiutempe havis nur konstruaĵojn en ties norda flanko. Tiu aparta konstrustilo oni nomas "Häuserzeile" kaj tio estas la deveno de la nomo "Zeil".


Zeil mit noch einseitiger Bebauung, 1552

(Holzschnitt von Conrad Faber von Creuznach)


La stratnomo "Zeil" devenas de la vorto "Häuserzeile" kaj signifas ke en la strato tiutempe estis konstruata domoj nur uniflanken en la nordo flanko, la oposida flanko tiutempe estis libera areo.      




https://de.wikipedia.org/wiki/Zeil


Zeil mit noch einseitiger Bebauung, 1552
(Holzschnitt von Conrad Faber von Creuznach)

La stratnomo "Zeil" devenas de la vorto "Häuserzeile" kaj signifas ke en la strato tiutempe estis konstruata domoj nur uniflanken en la nordo flanko, la oposida flanko tiutempe estis libera areo.       



https://de.wikipedia.org/wiki/Zeil

2017-01-02

Gegensätzliche Meinungen zu Europa

Erfrischend, aber mehr nötig!
Endlich einmal wieder ein Artikel mit Tiefgang in der Frage 'Europa, quo vadis?' Der gegenwärtige Zweifel am europäischen Projekt basierend auf dem fatalen Wahn 'das Volk' hätte immer recht und dem angstfälligen Festklammern an sogenannten souveränen Nationalstaaten bringt uns tatsächlich keinen Schritt weiter. Im Gegenteil: es hat uns genau an den beschriebenen Abgrund der letzten Wochen gebracht und wenn wir nicht endlich handeln, werden er uns in diesen Abgrund stürzen.
Die Essenz des gegenwärtigen Europas ist doch 'nie wieder Krieg und Hunger' gerade weil sich ein europäisches Volk demokratisch äußerst getäuscht hat und die ganze Welt mit in den schrecklichsten Abgrund gerissen hat. Wir brauchen seither tatsächlich immer mehr Europa im Sinne einer res publica um uns vom Volk zu schützen! Dazu gehören neben einer Reform der Institutionen (weniger Macht beim Rat und mehr beim Parlament) auch eigene Mittel der EU via eine europäische Steuer, Rücksicherung des Euro aufgrund von europäischen Staatsobligationen statt nationalen, viel größere Zusammenarbeit in der Verteidigungspolitik und vor allem Rüstungspolitik und stärkere europäische Befugnisse in Sozial-, Forschungs-, Innovations- und Bildungspolitik. Dabei muss es natürlich einen Finanzausgleich geben und sollte Nachhaltigkeit unser oberstes Leitmotiv sein. Nur so können wir weiterentwickeln zu einer funktionierenden Wissensgesellschaft mit Arbeit und Wettbewerbsfähigkeit für uns alle.

Gedanken zum neuen Jahr 2017 -

Das Verständigungsproblem

Als Esperantist ist man davon überzeugt, das seit Einführung von Esperanto das alte Verständigungsproblem der Menschheit (siehe A.T. Turmbau von Babel) endgültig und für alle Zeiten gelöst ist. Und hier liegt das  Problem: Die Erkenntnis, das mit Esperanto das Verständigungsproblem ein und für alle Mal gelöst wurde, wurde von der Mehrheit nicht erkannt und die Erkenntnis hat sich daher auch noch nicht durchsetzen können. Nicht Ignoranz oder Unwille, sondern Unkenntnis hindert die Menschen daran, eine Sprache zu erlernen um mit allen Menschen kommunizieren zu können. Natürlich wird die Hemmschwelle immer kleiner, je grösser die Bekanntheit und Verbreitung der internationalen Sprache Esperanto zukünftig wird.
Das Verständigungsproblem ist erst in den letzten 200 Jahren deutlicher in der Vordergrund gerückt: Zu vor-industriellen Zeiten gab es noch keine multilateralen globalen Handelsbeziehungen, keine UN-Konferenzen und keine Notwendigkeit,  globale Probleme wie das Klimaproblem oder die Erschöpfung der Ressourcen zu verhandeln, die gleichberechtigte Gesprächspartner über alle Länder- und Kontinente zur Bedingung hat. Erst mit dem Internet ist es heute möglich, das Menschen Zugang zu vielfältigen Wissensquellen haben und in die Lage versetzt werden, sich über Landes- und Sprachgrenzen hinweg zu verständigen.  Esperanto wurde just zur rechten Zeit 'erfunden'  und erfreut sich von Anfang an wachsender Beliebtheit unter seinen Anhängern. Diesen Vorteil teilt Esperanto mit keiner anderen Sprache der Welt. Andere Sprachen lernt man aus Notwendigkeit, Esperanto lernt man aus Lust heraus!

Zur Europapolitik und dem Zeit-Artikel von Ulrike Guérot
http://www.zeit.de/kultur/2015-07/europa-republik-griechenland-demokratie-10nach8


Aus den den Kommentaren:

http://www.zeit.de/kultur/2015-07/europa-republik-griechenland-demokratie-10nach8?page=12#comments
http://community.zeit.de/user/psychologic
Ein gefährlicher Traum - Teil 1
Abgesehen davon, dass die Autorin die unterschiedlichen Begriffe Europa, EU und Eurozone fröhlich durcheinander wirft, kann vor einer solch naiven Einstellung, wie sie hier vorgetragen wird, nur dringend und laut gewarnt werden.
Als naiv muss eine solche Einstellung bezeichnet werden, weil sie fordert, Europa in einem "revolutionären Akt umzustülpen" (offenbar durch Europas "Eliten") und auch noch der Überzeugung ist, dass das ganze "friedlich" vonstatten gehen würde. Dies wird mit Sicherheit nicht der Fall sein, und ich möchte dies begründen:
Menschliches Gemeinschaftsgefühl und menschliche Solidarität beruhen auf automatischen (nicht bewussten) emotionalen Prozessen. Ein Gemeinschaftsgefühl (und die darüber motivierte Solidarität) entsteht immer nur zwischen Menschen, mit denen man etwas gemeinsam hat (die einem selbst ähnlich sind). Der Hauptfaktor für die Gemeinsamkeiten und Verhaltensähnlichkeiten zwischen den Menschen ist die Kultur. Das Hineinwachsen in eine bestimmte Kultur sorgt dafür, dass Menschen in bestimmten Situationen ähnlich Fühlen Denken und Handeln - in der Wissenschaft spricht man von von gemeinsamen Werten, Überzeugungen, Einstellungen und Normen, die emotional verankert sind. Eine gemeinsame Kultur mit ihren spezifischen Werten, Regeln und Normen (und eben einem Gemeinschaftsgefühl) entwickelt sich nur dann, wenn zwischen den Menschen über gemeinsame Öffentlichkeitsräume und einer gemeinsamen Sprache Kommunikation stattfindet.
Ein gefährlicher Traum - Teil 2
Diese Beobachtung entspringt keiner Ideologie, sondern ist eine unveränderliche psychologisch-menschliche Tatsache. Vor allem sollte man sich klar machen, dass diese Prozesse unbewusst und auf emotionaler Ebene stattfinden.
Fehlt eine gemeinsame Öffentlichkeit, und eine gemeinsame Sprache, kann sich kein hinreichendes Gemeinschaftsgefühl und keine hinreichende mitmenschliche Solidarität herausbilden, um die Jahrhunderte alten individuellen, kulturellen Tradionen der verschiedenen europäischen Gesellschaften zu überbrücken.
Kulturelle Vereinheitlichung lässt sich nicht erzwingen (jedenfalls nicht friedlich), sie denn sie entsteht nur ganz langsam (aus dem „Leben der Menschen im Vollzug“) und nur ganz von selbst.
Da die beschriebenen Grundlagen für das Entstehen überspannender menschlicher Solidarität in Europa nicht oder kaum gegeben sind, kann es bis auf weiteres auf friedlichen Wege auch kein finanziell und sozial solidarisches Europa geben - so sehr man sich das auch wünschen mag.
Ein gefährlicher Traum - Teil 3
Leider wird deshalb auch genau das Gegenteil des Erhofften passieren: Je stärker man versucht, Kulturen mit ganz unterschiedlichen Werten, Überzeugungen und Normen in immer mehr Politikbereichen zwangsanzugleichen, desto stärker werden die Beharrungstendenzen und Widerstände. Rechter und linker Populismus und Nationalismus werden immer stärker und führen den Kontinent in Spiralen der Zerrüttungen und der Gewalt.
Eine "von oben" erzwungene Vergemeinschaftung von Finanzen/Schulden kulturell völlig unterschiedlich tickender Gesellschaften ist deshalb ein 100%ig sicherer Todesstoß für das Eurosystem und die EU, wie wir sie heute kennen.
Wer diese Zusammenhänge nicht sieht und noch „mehr Europa“ fordert, besitzt kein realistisches Menschenbild, handelt unverantwortlich und macht sich in meinen Augen schuldig an den zwangsläufig auftretenden Zerrüttungen und seinen letztlich tödlichen Konsequenzen.
Der Traum von einer einigen, solidarischen Republik Europa ist eine verführerische und gefährliche Illusion.